ЖЕЛЄНИ ГОРИ
Желєни гори, я ґу вам пришла,
на тайну шерца дайце одвита:
поведзце ви мнє чи би ви могли
дакому врациц страцени сни!
Желєна гора зоз витром шущи:
"...то цо раз прешло забуц ше муши!"
Лєгко вам, гори, ви зоз каменя...
У людским шерцу чувство ше меня,
чувство ше меня и шерцо болї:
чом ше нє зисца нїґда нам сни...?
Гори гуторя: "Нас витор веє...
И людске шерцо раз скаменєє..."
1940
Послухайце шпиванку Желєни гори
ЖЕЛЄНЄЄ ЖИТО
Желєнєє жито,
полне є пипиня;
дзивче полюбело
єдного леґиня.
Покошели жито,
нєстало пипиня;
лєм дзивче нє може
забуц на леґиня.
Нє плач, шварне дзивче,
знаш яки легинє:
їх любов лєм така
як квеце пипинє...
Послухайце шпиванку Желєнєє жито
КЕД МИЛИ РУКОВАЛ
Кед мили руковал
баш дзвонєли дзвони.
Облапел, побочкал,
та пошол до войни.
Писал ми писемко :
" ...вше думам на тебе
кельо раз виходза
гвиздочки на нєбе. "
Писали пайташе :
" ...добил вельо рани
под желєну гору
мили поховани... "
Принєсли милого,
дзвони смутнє дзвоня,
мнє вецей милєнки
нїґда нє побочка.
*
Кед мили руковал
єшеньски диждж падал,
мацери до шерца
барз вельки боль задал.
Писал єй писемко :
" Мамо моя мила,
чежко ту на Драви...
Модлї ше за сина... "
Писали пайташе :
" ...погинул на Драви,
под високу лїпу
Ваш син поховани... "
Прешла чежка борба,
Драва циха, мирна...
Лєм у ровней Бачки
мац уж нє ма сина...
ПОЛЮБЕЛИ ЗМЕ ШЕ (БИЛИ ОРҐОНИ)
Полюбели зме ше
єдней квитней яри
кед били орґони
сто квиточки мали.
Сто квитички мали
конари гимбали
и нашу любов
вирно вше чували.
Каждей яри квитики
тебе споминаю
як зме ше любели
лєм орґони знаю.
Послухайце шпиванку у двох верзийох
Били орґони - Мишани хор Дома култури Руски Керестур
White lilacs - Миодраг Мики Євремович (English CC)
У ЄДНЕЙ ЗАГРАДИ
У єдней загради
квитла била ружа,
шварне дзивче сцело
леґиня за мужа.
Обецала стораз
я ци навше верна,
док ружи преквитню
будзем твоя жена.
Преквитали ружи,
лїсце опадало,
шварне дзивче шерцо
уж другому дало.
Цо дзивче обеца
нє верце леґинє,
єй любов преквита
лєгко як пипинє.
БЛЇЩАЦИ ГВИЗДОЧКИ
Блїщаци гвиздочки на нєбе
мойому милому шепнїце,
шепнїце, поведзце поцихи
же вон ми на швеце наймилши.
Шмею ше гвиздочки на нєбе
твой мили вше дума на тебе
и люби твойо мили чарни очка
док придзе стораз их побочка.
Послухайце шпиванку Блїщаци гвиздочки
ТОПОЛЇ
Пред моїм облаком
Високи тополї
Кед лїсце засущи
Аж шерцо заболї ...
Кед на нїх попатрим
Думам же сом мала
И видзим тополї
Старого Дзвонара.
Слухам приповедки
Цо з витром шептаю
Кельо скромносци
У себе скриваю!
Так ше ми видзело,
До нєба им конар
Як нам приповедал
Стари, добри Дзвонар.
Иншак тераз шицко...
Уж менши и конар ...
Лєм тополї исти,
А и стари Дзвонар.
1940
ОРҐОНА
Цихо рошнє у заградки
И нїхто то нє зна
Якa за мнє успомена
Каждей яри кед виквитнє
Белава орґона!
Мойо снови приду назад
У чим сом сиґурна
Воскрешню як успомена
Каждей яри кед виквитнє
Белава Орґона!
Так нєчуйно прешло шицко
И я уж уморна ...
Як останє смутна ґрана
Каждей яри кед преквитнє
Белава орґона...!1940
МОРЙО
Стоїм на обали
Азурного моря
Слухам били габи
Цо вони гуторя!
Бежа вони ґу мнє
А вeцкa ше враца
У белавей далїни
3ошицким ше страца.
Taк ше габи бавя!
А вода безкрайна...
Чи ше у нїх скрива
И Божия тайна?!
Вони мнє гуторя
Чи то лєм я чуєм:
Taк ше душа змири
Кед Бога вируєм.
И так дознам тайну
Кед нє бежим за тим
Бо я лєм каменчок
У тим писку златим...
Кан 1940
ЯРНЯ НОЦ
Красна ярня ноц ...
Шедзим на лавочки
Патрим уж длуго
Блїщаци гвиздочки.
Патрим их длуго
Таки су ми блїски
Кед сом була млада
Таки були исти ...
Таки шумни були
Нїч ми нє поведли
Гоч як сом жадала
Нїґдзе нє одведли.
Блїщаци гвиздочки
Очками клїпкаю
А тайну живота
Нїґда нє видаю.
Красни ярнї ноци
Вше вас любиц будзем
Свойо давни мриї
Нїґда нє забудзем.
1940
ТОПОЛЇ
Кед сом була мала, у нашим валалє вельо менєй було тополї як нєшка. Стали даскельо при беґелю, при церкви и у нашого сушеда Дзвонара. То були за нас чудни, високи - барз високи древа...!
Вельо шицкого однєсли роки зос дзециньства, алє тоти тополї на концу Дзвонаровей загради нїrда сом нє могла забуц!
Паметам, раз ми шедзели як дзеци у загради на престартей чуги под орехом. Стари Дзвонар очи на полак завар и приповедал нам єдну од своїх чудних приповедкох. - И я слухала алє мойо очи стално патрели на тоти таянствени нїrда нє мирни древа...
"Поведзце ми, бачи, яки високи тоти тополї...?" Дзвонар попатрел на мнє, попатрел на древа, покивал зос главу и цихо одповед:
- Ище лєм кущик и там уж нєбо...!
И я така мала, патрела зос чуги и наисце так ше ми видзело, же канари дотикаю красне белаве нєбо! И од теди любела я тоти древа! Нїхто нє знал, же у моєй дзецинскей души яке место завжали тоти тополї. - Кед витор дул слухала сом шущанє, и думала сом же ше ангелки бавя зос лїсцами и радовала сом ше, же нє лєм у приповедки, алє и ту на жеми, так блїзко ґу мнє, жию древа високи до нєба! Нїхто нє осетел же я вельораз станула и патрела длуго - длуго на нємирни верх високей тополї... драгу, просто до нєба.
Раз ше велька ствар стала! Страшна буря була вноци а рано єдна тополя на жеми лєжала. Шицки дзеци ше збегли, чудовали ше и моцному витру и велькей тополї. Лєм то нєзнал нїхто на цо думам я и яке розчарованє преживюєм я у моєи нуждами полней души...! Стала сом при вивалєному древу и подумайце...! Воно нє сцигло анї други край загради...! Смутна сом була як да сом дацо барз миле страцела, завар ше навше предомну мнє таки мили и таїнствени швет и сомнєнє ше уцагло до шерца... же озда ище и вельо друге нє так єдноставне у животу як я себе думала зос моїма тополями.
И вечар длуго сом нє могла заспац, роздумовала сом о нєбу, о далїни и першираз сом нє знала же цо би нас могло одвесц до нєба, кед и Дзвонарово високи тополї нє сцигню там.
Народни календар за 1940 рок, бок 22